Η προσέλκυση ξένων επενδύσεων: Στοίχημα εθνικό ή προσωπικό;

του Κυριάκου Μητσοτάκη, υποψήφιου βουλευτή Ν.Δ., Β΄Αθηνών, 25/2/2004

Οι ξένοι επενδυτές μάς γυρίζουν την πλάτη, και αυτό οφείλεται στην αποτυχία της κυβερνητικής πολιτικής, όπως αυτή ασκήθηκε την τελευταία δεκαετία από το ΠΑΣΟΚ.

Μία από τις μεγαλύτερες εθνικές προκλήσεις που θα κληθεί να αντιμετωπίσει επιτυχώς η νέα κυβέρνηση που θα προκύψει από τις εκλογές της 7ης Μαρτίου είναι και η προσέλκυση ξένων επενδύσεων. Η ζοφερή κατάσταση που επικρατεί σε αυτόν τον νευραλγικό τομέα της ελληνικής οικονομίας δεν μας δίνει πολλά περιθώρια για εφησυχασμό και δεν επιτυγχάνεται μέσω κενής περιεχομένου υποσχεσιολογίας. Και αυτό διότι ο βαθμός ικανότητας προσέλκυσης ξένων επενδύσεων είναι ταυτόχρονα και σημαντικός δείκτης υγείας της ελληνικής οικονομίας. Επιπρόσθετα, δεν είναι μονάχα δείκτης, αλλά ενέχει ένα ουσιώδες πρακτικό περιεχόμενο που αντανακλά στην ανταγωνιστικότητα και την αύξηση της απασχόλησης.

Παρά τον υψηλό ρυθμό ανάπτυξής της, η οικονομία μας αδυνατεί να προσελκύσει ξένα κεφάλαια για τη δημιουργία βιώσιμων επιχειρήσεων στο έδαφος της χώρας μας. Τρεις και μόνον πρόσφατοι δείκτες είναι απολύτως ικανοί να τεκμηριώσουν αυτό το αξίωμα:

Οι άμεσες ξένες επενδύσεις στην Ελλάδα για το 2002, έφθασαν, σύμφωνα με στοιχεία του ΟΗΕ, στο πενιχρό ποσό των 50 εκατ. δολ.

Η Ελλάδα, σύμφωνα με στοιχεία της Eurostat, είναι η τελευταία χώρα της ΕΕ στην προσέλκυση ξένων επενδύσεων ενώ, μετά την ολοκλήρωση της Διεύρυνσης, κινδυνεύει να μείνει πολύ πιο πίσω και από νεοεισερχόμενες χώρες-μέλη.

Η χώρα μας, μεταξύ 140 χωρών του ΟΗΕ, κατέχει την 125η θέση από πλευράς προσέλκυσης ξένων κεφαλαίων.

Οι ξένοι επενδυτές, με άλλα λόγια, μάς γυρίζουν την πλάτη και αυτό οφείλεται στην αποτυχία της κυβερνητικής πολιτικής, όπως αυτή ασκήθηκε την τελευταία δεκαετία από το ΠΑΣΟΚ. Αυτή η πολιτική είναι που έχει οδηγήσει σε μια ανάπτυξη ευκαιριακή, η οποία δεν έχει προαγάγει την ανταγωνιστικότητα και την αύξηση της απασχόλησης. Είναι η πολιτική που έχει αφήσει τη χώρα μας ουραγό των ευρωπαϊκών και διεθνών οικονομικών εξελίξεων και τελευταία στους περισσότερους ποιοτικούς δείκτες οικονομικής ευμάρειας.

Με κατάπληξη μάλιστα ακούσαμε τον νέο πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ να διακηρύσσει περίτρανα ότι «δεσμεύεται προσωπικά να φέρει ξένες επενδύσεις στην χώρα μας». Αυτή η «προσωπική δέσμευση», εκτός του ότι αγγίζει το όριο του παραλογισμού, αποτελεί ταυτόχρονα έμμεση παραδοχή ανυπαρξίας οικονομικού σχεδιασμού και θεσμικού πλαισίου, το οποίο θα λειτουργούσε αυτόματα προς την κατεύθυνση της εισροής ξένων κεφαλαίων. Και εφόσον το κόμμα του οποίου σήμερα προΐσταται, δεν κατόρθωσε όλα αυτά τα χρόνια να διαμορφώσει αυτούς τους ευνοϊκούς όρους, ο ίδιος ως πρόσωπο, θα αναλάβει «με επιτυχία» αυτό το δυσβάστακτο βάρος. Εδώ όμως οφείλουμε να θυμίσουμε ότι ο νέος πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, υπουργός Εξωτερικών από το 1999, διατελούσε ήδη από το 2002 και θεσμικός προϊστάμενος των Διεθνών Οικονομικών Σχέσεων και Αναπτυξιακής Συνεργασίας οι οποίες, αφού μεταφέρθηκαν από το ΥΠΕΘΟ, υπάγονταν στο Υπουργείο του. Επομένως, ειδικά στον τομέα αυτό, η «συνυπευθυνότητα» αποκτά πρακτικό περιεχόμενο και περίτρανη απόδειξη.

Η προσέλκυση ξένων επενδύσεων και η συνακόλουθη δημιουργία βιώσιμων επιχειρήσεων που θα αυξήσουν τις θέσεις απασχόλησης και θα ενδυναμώσουν την παραγωγικότητα της χώρας μας, είναι στόχος εθνικός. Δεν μπορεί να είναι στόχος μόνο προσωπικός. Το κέρδος ενός τέτοιου εθνικού στοιχήματος δεν μπορεί να βασίζεται μόνο σε δεσμεύσεις προσωπικές, αλλά είναι ανάγκη να συνοδεύεται από βαθιές τομές και διαρθρωτικές αλλαγές στην οικονομία, τη διοίκηση και την κοινωνία. Οι τομές αυτές αποτελούν, εδώ και πολύ καιρό, εκπεφρασμένες προγραμματικές δεσμεύσεις της Νέας Δημοκρατίας, οι οποίες στη νέα φιλελεύθερη διακυβέρνηση μπορούν και πρέπει να γίνουν πράξη.

Η προσέλκυση ξένων επενδυτικών κεφαλαίων δεν αποτελεί μόνο πρόκληση για την ισχυροποίηση της εγχώριας οικονομίας και των συναφών τομέων της. Είναι πρωτίστως ο πιο σημαντικός κρίκος που θα συνδέσει άρρηκτα τη χώρα μας με το διεθνές οικονομικό περιβάλλον. Αποτελεί τον προπομπό, μαζί με την αύξηση των εξαγωγών και της παραγωγικότητας, για την προσαρμογή μας στην ταχύτατα αναπτυσσόμενη και παγκοσμιοποιούμενη οικονομία. Εάν χάσουμε το τρένο και δεν προσαρμοστούμε στις επερχόμενες προκλήσεις για αλλαγή, θα μείνουμε ασθμαίνοντες ουραγοί με άμεσο αντίκτυπο πρώτα από όλα στην κοινωνία μας. Και για να επιτευχθεί αυτός ο δύσκολος στόχος, είναι ανάγκη να δράσουμε άμεσα: Η καθιέρωση της διαφάνειας, η καταπολέμηση της γραφειοκρατίας, η αντιμετώπιση της πολυνομίας και η απλοποίηση των χρονοβόρων διαδικασιών, η μείωση της φορολογίας των επιχειρήσεων και το κατάλληλα καταρτισμένο ανθρώπινο δυναμικό, είναι κάποιες από τις πολιτικές οι οποίες είναι ανάγκη να εφαρμοστούν γρήγορα και στοχευμένα.

Πρωταρχικός στόχος αυτής της πολιτικής πρέπει να είναι ο τουρισμός μας. Το 2003, αν και προ-ολυμπιακή χρονιά, σύμφωνα με όλα τα στοιχεία, ήταν από τις χειρότερες όσον αφορά τόσο την προσέλευση επισκεπτών, όσο και τον ρυθμό επενδύσεων σε τουριστικές υποδομές. Η ανταγωνιστικότητα του ελληνικού τουριστικού προϊόντος παρουσιάζει κάθετη πτώση, χωρίς ελπιδοφόρα σημάδια ανάκαμψης ενόψει του κρίσιμου έτους 2004. Η ποιοτική αναβάθμιση των αναπτυξιακών υποδομών του τουρισμού αποτελεί έναν νευραλγικό τομέα προσέλκυσης ξένων κεφαλαίων, που μόνο με γενναίες αποφάσεις και συγκεκριμένες δράσεις μπορεί, επιτέλους, ο τομέας αυτός να αποτελέσει και πρακτικά την – κατά το κοινώς λεγόμενο – «βαριά βιομηχανία» μας.