Στόχος ο τρίτος προοδευτικός πόλος

του Δημήτρη Τσοβόλα, προέδρου ΔΗΚΚΙ, 27/2/2004

Το ΔΗΚΚΙ δεν δημιουργήθηκε για να πηγαίνει ανάλογα με το πού φυσά ο άνεμος. Έγινε γιατί πρόβλεψε έγκαιρα τις εξελίξεις και θέλησε να φτιάξει ένα ανάχωμα στα επερχόμενα.

Ο λυσσώδης αγώνας των δύο πρωταγωνιστών του δικομματισμού γίνεται μόνο και μόνο για την εξουσία, χωρίς έστω και τη στοιχειώδη επίκληση της όποιας ιδεολογικής διαφοράς. Η τελευταία επίδοση που άφησε άφωνο το πανελλήνιο, η ένταξη των κ.κ. Μάνου και Ανδριανόπουλου, των ιδεολογικών εκφραστών του σκληρού νεοφιλελευθερισμού, στο ΠΑΣΟΚ συνοδεύτηκε και από την εξήγηση ότι καταργήθηκε η αντίθεση Δεξιάς και Αριστεράς, προόδου και συντήρησης.

Όλοι πια μπορούν να συνυπάρχουν στο ίδιο κόμμα δεξιοί, αριστεροί, απολιτικοί, όλοι γενικά, μιας και τα κόμματα, γι’ αυτούς, δεν εκφράζουν συγκεκριμένες τάξεις, κοινωνικές ομάδες και συμφέροντα, αλλά είναι απλά χώροι διαλόγου, όσων συνυπάρχουν εκεί και όλων μαζί με την κοινωνία.

Όταν τα κόμματα γίνουν λέσχες διαλόγου, τότε σαν ορθό επιβάλλεται αυτό που προβάλλουν σαν τέτοιο οι ιδιοκτήτες των μέσων διαμόρφωσης της κοινής γνώμης, αλλά και οι πάντα απαραίτητες, πληρωμένες και ανεξέλεγκτες δημοσκοπήσεις που θέτουν ερωτήματα του τύπου «ποιος είναι ο καταλληλότερος για πρωθυπουργός».

Αυτοί, παρεμπιπτόντως, θα ορίζουν ουσιαστικά και τους αρχηγούς των κομμάτων, διαφημίζοντας σαν Μεσσία τον εκάστοτε εκλεκτό τους και επιβάλλοντάς τον σε ένα αδιευκρίνιστο εκλογικό σώμα που θα ονομάζεται «οι φίλοι», αν γίνει γενικότερα αποδεκτός από τα κόμματα ο τρόπος ανάδειξης στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ του κ. Παπανδρέου.

Αντιλαμβανόμαστε όλοι τι περιθώρια προβολής και επικράτησης θα είχε σε μια τέτοια περίπτωση κάποιος μη αρεστός στα ΜΜΕ και στο μεγάλο κεφάλαιο που κρύβεται πίσω τους.

Αν αναλογιστούμε ότι στην εποχή της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης το μεγάλο κεφάλαιο, αλλά και τα ΜΜΕ, μπορεί να έχουν και υπερεθνική ιδιοκτησία, εύκολα καταλήγουμε στην ανατριχιαστική πρόβλεψη να έχουμε κόμματα-θυγατρικές εταιρείες ξένων συγκροτημάτων.

Εκεί μας πάνε αυτοί που στις εκλογές του 2000 ζητούσαν από τους ψηφοφόρους και τους πίεζαν και τους εκβίαζαν να μη ψηφίσουν το ΔΗΚΚΙ για να μην έρθει η Δεξιά. Άλλωστε το ίδιο κάνουν και τώρα. Αυτοί οι ίδιοι παραδίδουν σήμερα το ΠΑΣΟΚ στον κ. Μάνο και τον κ. Ανδριανόπουλο, τους εκφραστές της πιο σκληρής αντιλαϊκής δεξιάς, αλλά και στον κ. Ανδρουλάκη και την κ. Δαμανάκη, τους δύο πιο θορυβώδεις διώκτες του ΠΑΣΟΚ και του ιδρυτή του, αφού συμμετείχαν ενεργά στην κατασκευή της σκευωρίας του 1989 που άνοιξε τον δρόμο για τη μετάλλαξη του ΠΑΣΟΚ και για την εφαρμογή της νεοφιλελεύθερης πολιτικής. Τι τραγική ειρωνεία, τι ανατριχιαστικό το σύνθημα «Σήκω, Ανδρέα, για να δεις το παιδί της Αλλαγής».

Στη Νέα Δημοκρατία τα πράγματα είναι απλά. Αυτή ήταν και παραμένει ένα παραδοσιακό συντηρητικό κόμμα. Δεν πρέπει να ξεχνάνε οι πολίτες ότι η Κυβέρνηση της ΝΔ πρώτη την περίοδο 1990-1993 άρχισε να ξηλώνει τα δικαιώματα και τις κατακτήσεις τους. Επίσης ότι το ΠΑΣΟΚ, με πρόσχημα τον εκσυγχρονισμό, συνέχισε την ίδια νεοφιλελεύθερη αντιλαϊκή πολιτική. Όμως η νέα ηγεσία του ΠΑΣΟΚ – στην αγωνία της να κερδίσει τις εκλογές – υπερφαλαγγίζει τώρα ακόμη και τη Νέα Δημοκρατία από τα δεξιά, απαιτώντας ταυτόχρονα από τους δημοκρατικούς και προοδευτικούς ψηφοφόρους την ψήφο τους, για να μην έλθει η δεξιά της Νέας Δημοκρατίας. Ψήφο δηλαδή στον τυχοδιωκτισμό, τον αμοραλισμό, την αδιαφάνεια και την Πράσινη Δεξιά.

Το ΔΗΚΚΙ δεν έγινε για να πηγαίνει ανάλογα με το πού φυσά ο άνεμος. Έγινε γιατί πρόβλεψε έγκαιρα τις εξελίξεις και θέλησε να φτιάξει ένα ανάχωμα στα επερχόμενα. Να φτιάξει έναν προοδευτικό πολιτικό φορέα αντίστασης στην αντιλαϊκή νεοφιλελεύθερη πολιτική της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Ασφαλώς και δεν είχαμε την ψευδαίσθηση, ούτε την αλαζονεία να πιστεύουμε ότι θα μπορούσαμε μόνοι μας να πετύχουμε τη μεγάλη Αλλαγή. Γι αυτό και επιδιώξαμε, και μετεκλογικά στη νέα Βουλή θα συνεχίσουμε να επιδιώκουμε, ευρύτερες προοδευτικές συσπειρώσεις, αυτό που εμείς αποκαλούμε «τρίτο προοδευτικό πόλο», ώστε να δοθεί αξιόπιστα προοδευτική διέξοδος στην κρίση που μαστίζει τη χώρα. Γι’ αυτό ψήφος στο ΔΗΚΚΙ είναι θετική ψήφος για αλλαγή στην πολιτική, στην κοινωνία, στους θεσμούς και στην οικονομία.

Αλήθεια, αναρωτιέμαι, όσοι ψήφισαν ΠΑΣΟΚ και κάποτε βίωσαν τον ενθουσιασμό και το όραμα της Αλλαγής, όσοι συγκινήθηκαν από το μήνυμα μιας Ελλάδας που θα ανήκει στους Έλληνες, με λαϊκή κυριαρχία, κοινωνική δικαιοσύνη και ανθρώπινη αξιοπρέπεια, με τι καρδιά, με τι ψυχή θα ψηφίσουν τους κ.κ. Μάνο και Ανδριανόπουλο και τους διώκτες του ΠΑΣΟΚ με αντιδημοκρατικό και ανέντιμο τρόπο;

Με ποια επίσης καρδιά θα ψηφίσουν από αντίδραση τη ΝΔ; Αυτούς και άλλους που ανήκαν σε διάφορα κόμματα περιμένουμε στις κάλπες στις 7 του Μάρτη για να συνεχίσουμε από εκεί που σταματήσαμε τον ωραίο αγώνα της συνείδησης και του καθήκοντος χωρίς εξαρτήσεις και διαπλοκές, με τους απλούς πολίτες, και γι’ αυτούς. Εμείς είμαστε ίδιοι, παραμείναμε ίδιοι και πάντα εδώ, και τους περιμένουμε.

Το ΔΗΚΚΙ πίστευε και εξακολουθεί να πιστεύει ότι αξίες όπως ο πατριωτισμός, η κοινωνική αλληλεγγύη, η διαφάνεια, η προσφορά στο κοινωνικό σύνολο, η προστασία του περιβάλλοντος, η προστασία του ασθενέστερου, και η προστασία του απόδημου Ελληνισμού, είναι πάντοτε επίκαιρες. Επίσης πιστεύει ότι σε μια σύγχρονη κοινωνία ο ρόλος του κράτους είναι ρόλος εγγυητή εκεί που πρέπει, προστάτη των αδυνάτων και διαιτητή εκεί που χρειάζεται.

Εμείς στο ΔΗΚΚΙ είμαστε με τον μη προνομιούχο που ορίζεται εύκολα κάθε φορά, με την προϋπόθεση ότι έχεις την πολιτική βούληση και την ανάλογη ιδεολογία. Ιδιαίτερα στη σημερινή εποχή, μη προνομιούχος είναι το θύμα της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης και της ανταγωνιστικότητας. Είναι ο αγρότης που οι συνεχείς περιορισμοί της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής και ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου, ο μικρός κλήρος, η αύξηση του κόστους παραγωγής, οι χαμηλές τιμές των αγροτικών προϊόντων και τα υψηλά επιτόκια, τον ωθούν στην εγκατάλειψη του αγρού, της στάνης και της θάλασσας, και τον μεταβάλλει σε εσωτερικό μετανάστη.

Είναι ο άνεργος της μέσης ηλικίας, μετά τα 45, που η θέση του έπεσε στον βωμό των ιδιωτικοποιήσεων και του αχαλίνωτου ανταγωνισμού από άλλες χώρες. Αλλά είναι και ο άνεργος, ο νέος και η νέα, ή ο ημιαπασχολούμενος με συνθήκες εργασίας πρωτόγονες. Είναι η γυναίκα που δεν μπορεί να βρει δουλειά, αλλά και που δεν μπορεί – αβοήθητη από την Πολιτεία – να ανταποκριθεί στον διπλό ρόλο μάνας και εργαζόμενης. Δεν μπορεί, επίσης, να αντέξει τη μεγάλη ακρίβεια και την ανασφάλεια.

Είναι η πολύτεκνη μητέρα που ακούει προεκλογικά μόνο υποσχέσεις για παροχές και προστασία, και μετά τις εκλογές μένει στα λόγια. Είναι ο ηλικιωμένος, ο συνταξιούχος της πόλης και της υπαίθρου που δεν τα βγάζει πέρα με μια σύνταξη πείνας. Είναι ο μικρομεσαίος έμπορος, βιοτέχνης και επιχειρηματίας που στενάζει κάτω από τοκογλυφικά δάνεια, αλλά και ο αυτοαπασχολούμενος, που δουλεύουν 20 ώρες τη μέρα για να δώσουν στον εαυτό του ένα εισόδημα, γιατί τους φορτώνουν συνεχώς με φόρους, με πανωτόκια και με διάφορες εισφορές και δικαιώματα υπέρ τρίτων.

Είναι τα άτομα με ειδικές ανάγκες. Είναι οι άνθρωποι των γραμμάτων και των τεχνών. Είναι τόσοι πολλοί οι μη προνομιούχοι, αρκεί να θέλει κανείς να τους δει. Και τότε θα καταλάβει αυτό που λένε οι στατιστικές, ότι το 22% των Ελλήνων, ένας περίπου στους τέσσερις δηλαδή, ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, ενώ το 30% των νέων, δηλαδή ένας στους τρεις, είναι άνεργοι. Για όλους αυτούς κάποιος πρέπει να νοιαστεί, λέει το σύνθημά μας, αλλά και το πρόγραμμά μας. Ψηφίζοντας ΠΑΣΟΚ, ας μην απορήσουν αν τους υποδεχτεί ο κ. Μάνος με τον κ. Ανδριανόπουλο, που θα τους εξηγήσουν γιατί είναι φυσιολογικό να είναι άνεργοι και φτωχοί, καθώς και πώς ακριβώς είναι η Νέα Εποχή. Το ίδιο θα γίνει, αν ψηφίσουν επίσης τη Ν.Δ., μόνο που αυτοί που θα τους εξηγήσουν θα είναι άλλοι, αλλά όμοιοι ιδεολογικά με τον κ. Μάνο και τον κ. Ανδριανόπουλο.

Γι’ αυτούς όλους πρέπει να φωνάξει κάποιος στη Βουλή μετά τις εκλογές, και όχι μόνο τώρα προεκλογικά. Γι’ αυτούς όλους είμαστε εδώ!