O αγώνας τώρα δικαιώνεται!

του Πέτρου Χ. Ιωαννίδη, πολιτικού αναλυτή-επικοινωνιολόγου, 16/2/2004

Κοινή διαπίστωση ειδικών και μη είναι ότι τα προγράμματα των δύο κομμάτων μοιάζουν σαν δύο σταγόνες νερό και η μόνη τους διαφορά είναι το ποιος μπορεί να διαχειριστεί καλύτερα την εξουσία. Άρα γιατί να μην μοιάζουν και τα πρόσωπα;

Ως οι εκλογές του παράδοξου τείνουν να αναδειχθούν οι εκλογές της 7ης Μαρτίου. Με μεταγραφές εκατέρωθεν, με ονόματα και ιδέες που πριν λίγα χρόνια θα ήταν ύβρις να συμπορευτούν, κάθονται πλέον στο ίδιο τραπέζι οι αρχηγοί των δύο μεγάλων κομμάτων.

Το τέλος της ιδεολογίας λοιπόν ή ιδεολογία του τέλους; Ή μήπως είναι η φυσιολογική εξέλιξη μιας διαδικασίας που έχει ξεκινήσει από το 1989; Κοινή διαπίστωση ειδικών και μη είναι ότι τα προγράμματα των δύο κομμάτων μοιάζουν σαν δύο σταγόνες νερό και η μόνη τους διαφορά είναι το ποιος μπορεί να διαχειριστεί καλύτερα την εξουσία. Άρα γιατί να μην μοιάζουν και τα πρόσωπα;

Ο σύντροφος Ανδριανόπουλος στο ΠΑΣΟΚ, ή πιο σωστά στη Δημοκρατική Παράταξη, ο σοσιαλιστής Παπαθεμελής στη Νέα Δημοκρατία, ο πρώην κομμουνιστής Μίμης Ανδρουλάκης χορεύει ταγκό όχι με τον Γκεβάρα, αλλά με τον Μάνο, τον Κοντογιανόπουλο, τον Λευτέρη Βερυβάκη και πάει λέγοντας…

Πώς εξηγείται αυτό το φαινόμενο; Πώς το αντιμετωπίζουν οι πολίτες; Πώς αισθάνθηκαν όσοι την Κυριακή 8 του Φλεβάρη ψήφισαν τον Γιώργο Παπανδρέου μαζικά, κρατώντας στα χέρια τις παλιές σημαίες του ΠΑΣΟΚ, και φωνάζοντας «Σήκω Ανδρέα για να δεις το παιδί της Αλλαγής»; Πώς αισθάνονται οι φιλελεύθεροι της Νέας Δημοκρατίας;

Πώς ορίζεται πλέον το νεωτερικό και η συντήρηση; Και ποια η γνώμη του κ. Ανδριανόπουλου για το μετα-νεωτερικό κίνημα ιδεών; Πώς εξηγείται ότι πολιτικά πρόσωπα που φλέρταραν με τη ΝΔ, έκλεισαν στο ΠΑΣΟΚ με «καλύτερα» συμβόλαια ωσάν άλλοι Δημόπουλοι;

Τα τελευταία χρόνια κεντρικό ρόλο στην εκλογική διαδικασία έπαιζαν οι εκλογολόγοι, οι επικοινωνιολόγοι και οι πολιτικοί αναλυτές. Στις εκλογές του παράδοξου, ίσως και του παράλογου, και πολύ περισσότερο την επόμενη, στις 8 Μαρτίου, αυτοί που θα κληθούν να αναλύσουν το αποτέλεσμα, και να εξηγήσουν στους πολίτες τι συνέβη, θα πρέπει να είναι ψυχολόγοι και ψυχοθεραπευτές…

Ως τότε, οι υπόλοιποι θα ταλαντευόμαστε για το ποιο ιδεολογικό ρεύμα θα στηρίξουμε με την ψήφο μας. Αυτό του Άνταμ Μαρξ ή εκείνο του Καρλ Σμιθ;

Οι διαχωριστικές γραμμές ισχύουν και θα εξακολουθούν να οριοθετούν την πρόοδο και τη συντήρηση. Και για να μην ξεχνιόμαστε, συντήρηση σημαίνει διατήρηση του υπάρχοντος συστήματος. Οι κύριοι που επαίρονται ότι σήμερα η αντιπαλότητα δεν είναι μεταξύ αριστερών και δεξιών, αλλά μεταξύ νεωτεριστών και αναχρονιστών, μοντέρνων και οπισθοδρομικών, θα πρέπει να γνωρίζουν ότι ανήκουν στη δεύτερη ομάδα, μιας και απλά είναι οι εκφραστές της συντήρησης του συστήματος. Με άλλο περιτύλιγμα, αλλά σαφώς με το ίδιο ακριβώς περιεχόμενο.